Μεταξύ 2000 και 2022, η παραγωγικότητα του παγκόσμιου κατασκευαστικού τομέα αυξήθηκε κατά λιγότερο από 0,5% ετησίως, ποσοστό σημαντικά χαμηλότερο από την αύξηση παραγωγικότητας κατά 2% της ευρύτερης οικονομίας (72). Εκτός των άλλων λόγων, οι εμμένουσες ανεπάρκειες στις μεθοδολογίες διαχείρισης έργων και η έλλειψη χρήσης ψηφιακών εργαλείων στον σχεδιασμό και την παρακολούθηση προόδου εμποδίζουν την εξέλιξη.
Οι παραδοσιακές μεθοδολογίες διαχείρισης κατασκευαστικών έργων συχνά παραβλέπουν τις σύνθετες αλληλεξαρτήσεις μεταξύ των τεχνικών επαγγελμάτων. Κάθε μέρος αναμένεται να επικεντρώνεται αποκλειστικά στα εξειδικευμένα καθήκοντά του και να επιδιώκει τους δικούς του συμβατικά καθορισμένους στόχους. Αυτή η αποσπασματική προσέγγιση οδηγεί σε σημαντικό κατακερματισμό και εκτροπή συμφερόντων όχι μόνο μεταξύ των επαγγελμάτων αλλά και μεταξύ των φάσεων σχεδιασμού, εκτέλεσης και λειτουργίας του έργου.
Οι τρέχουσες διαδικασίες σχεδιασμού αντανακλούν αυτόν τον κατακερματισμό. Αποτελούνται από πολλαπλές αποσυνδεδεμένες δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, της δομικής μηχανικής και του μηχανικού και ηλεκτρικού σχεδιασμού. Αυτές οι δραστηριότητες μπορούν να εκτελούνται διαδοχικά ή παράλληλα, αν και παραμένουν αποσυνδεδεμένες με περιορισμένη ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ τους. Αυτή η έλλειψη συνεννόησης στην ανταλλαγή δεδομένων παρατείνει τα χρονοδιαγράμματα του έργου και συχνά οδηγεί σε συγκρούσεις στον σχεδιασμό, όπως η εγκατάσταση αγωγών HVAC που συγκρούονται με υδραυλικά ή άλλα συστήματα του κτιρίου. Τέτοια ζητήματα συχνά εντοπίζονται μόνο κατά τη φάση εκτέλεσης, με αποτέλεσμα να απαιτούνται δαπανηρές προσαρμογές επιτόπου. Επιπλέον, η θέση σε λειτουργία των συσκευών κτιριακού αυτοματισμού εξακολουθεί να γίνεται ως επί το πλείστον χειροκίνητα, με αποτέλεσμα η διαδικασία να είναι επιρρεπής σε σφάλματα και οι συσκευές να μη λειτουργούν με τον βέλτιστο τρόπο. Κατά τη διάρκεια ζωής του κτιρίου, η οποία υπερβαίνει τα 20 έτη, οι παρεμβάσεις συντήρησης συχνά μειώνουν περαιτέρω την αποδοτικότητα.
Επιπλέον, οι ξεπερασμένες μέθοδοι παρακολούθησης προόδου και ελέγχου ποιότητας εμποδίζουν την απόκτηση πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο, καθιστώντας δύσκολο τον έγκαιρο εντοπισμό και την επίλυση κωλυμάτων από τους διαχειριστές έργων.
Εν ολίγοις, αυτές οι προκλήσεις συχνά οδηγούν σε ασυνέπειες και σφάλματα στην εκτέλεση του έργου, οδηγώντας σε δαπανηρές ανακατασκευές και καθυστερήσεις. Αυτό υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη για μια πιο ολοκληρωμένη, ψηφιοποιημένη προσέγγιση για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση του έργου.